بسم الله الرحمن الرحیم
إنا لله و إنا إلیه راجعون
فرهیخته ارجمند، شاعر دردآشنای مردم؛ استاد سيدابوطالب مظفری !
خبر رحلت والده گرامیتان را در حالی دریافت
کردیم که بسیاری از ما نمیدانستیم استاد مظفری، مادر پیری هم در خانه
دارد که به حکم وظیفه فطری و دینی خود میبایست لحظاتی از وقت خود را صرف
خدمتگزاری و بویژه پاسخ به نیازهای روحی و عاطفی مادرانهاش کند. همچنان
که اکنون نیز نمیدانیم استاد مظفری در خانه خود با چه مشکلات دیگری که
طبیعت آوارگی و غربت با این همه مصیبتهای طاقتسوز بر ما تحمیل کرده است
دستوپنجه نرم میکند.
بدون تردید این بیخبری گذشته از عوامل
بیرونی و اجتماعی، ریشه در منش بزرگوارانه و طبع بلندی دارد که دستِ قدرت
پروردگار در شخص شما به ودیعت نهاده است؛ شما بیش از دو دهه متوالی است که
چشمان نافذ، حنجره فریادگر و دستان خلاق خویش را وقف دردها و آرمانهای
مردم کردهاید و هیچگاه مایل نبودهاید از آنچه بر شخص خودتان و خانواده
و دوستان نزدیکتان میرود سخنی به زبان آورید. در چنین وضعی طبیعی است که
مردمِ بیسروسامان وطنت در آیینه وجودت تنها رنجها و دردهای خود را
ببینند و از آنچه دست تطاولِ روزگار بر زندگی خصوصیتان میآورد غافل
بمانند.
در هرحال؛ اکنون که غمی بزرگ و سنگین پنجه
در روح لطیف و عاطفه حساس شما درافگنده است ممکن نیست آشنایان همدل، بدون
کمترین ابراز همدردی و عرض تسلیتی بگذرند و شما را با غصهای چنین جانکاه
تنها بگذارند. اندوه فقدان مادر برای هر انسانی شکننده است؛ مادر برای
فرزند در هر سن و سالی که باشد اسطورة پایداری و قهرمان مهربانی است؛ ما
همیشه در برابر عظمتِ مادر کودکیم و در خاطره عاطفی کودکانه ما این پرسش
انکاری همیشه ثبت است که: مگر مادر هم میمیرد؟! مگر قهرمان هم
میمیرد؟!...
آری بهراستی که مادر هرگز نمیمیرد؛ بویژه
مادرانی که با پرورش انسانهای بزرگ و تاریخساز، دوام خود را برای همیشه
ثبت جریده عالم کردهاند.
استاد گرامی!
دوستان شما در کانون ادبیفرهنگی کلمه، ضمن
عرض تعزیت صمیمانه به محضر شما؛ از پیشگاه خلاق متعال برای مادر گرامیتان
علوِ درجات و برای شما و سایر بازماندگان آن بانوی مکرمه صبر جمیل و اجر
جزیل مسألت دارند.
و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
کانون ادبیفرهنگی کلمه
(شاعران مهاجر افغانستانی مقیم قم)
۱۲/۴/۱۳۹۱
نيميم ز تركستان، نيميم ز فرغانه